نیایش

به نام تنها ترین تنها

حتما برایت پیش آمده که شبی، به آسمان بی انتهای پر از ستاره چشم بدوزی و گروه گروه ستاره ها را ببینی که در پهنه ی بیکران آسمان، خودنمایی می کنند. لابد این را هم تصور کرده ای که بعضی از این ستاره ها چندین برابر کره ی کوچک زمین هستند. زمینی که ما گاه آن را خیلی بزرگ فرض می کنیم، در مقایسه با آسمان بی انتها و عظمت آن، ذره ای بیش نیست! اما روی این کره ی خاکی، انسانهایی هستند که بیماری غرور و خودپسندی، آنها را از همه چیز غافل کرده است. اینها گاه با همه ی کوچکی ادعاهای بزرگی می کنند. فخر فروشی می کنند و در روی کره ی خاکی چنان گام بر می دارند که گویی از همه کس و همه چیز بی نیازند. اما، ما انسانها هرچه داریم، امانت است. زیبایی، هنر، پول، ثروت، موقعیت اجتماعی، هوش بالا و ... خداوند قادر و متعال برای این که ما انسانها به بیماری غرور و خودپسندی دچار نشویم، دارویی برایمان تجویز فرموده است: نماز. ما هر روز پنج مرتبه رو به قبله می ایستیم و با زبان ساده می گوییم: خداوندا، ما محتاجیم؛ دستمان را بگیر...

    موفق و پیروز باشید